“ባዶ እግር” ቲያትርን በፍልስፍና ዓይን ‹‹እኔ ለአቴናውያን ከአማልክቱ የተላኩ ተናዳፊ ዝንብ (Gadfly) ነኝ፤ መንግስት ከስልጣኑ ብዛት የተነሳ ኃላፊነቱን ዘንግቶ እንደሚሰባ በሬ እየወፈረ እንዳይተኛ እኔ እየነደፍኩ አነቃዋለሁ፡፡ እኔን ከገደላችሁኝ ግን መንግስትን የሚያነቃና የሚቆነጥጥ ሌላ ሰው አታገኙም፡፡ ያን ጊዜ መንግስት በእናንተ ላይ…

(ወዮ ለሩሲያ! እግዚኦ ለፑቲን) (የሃገር እንደ ሃገር የመቀጠል ጥያቄ ከታጠቃቸው ሃገር አቋራጭ ሚሳኤሎች የመወንጨፍ እርቀት እና ከሚሸክፏቸው፡ የኒውክሊየር አረሮች አውዳሚነት ጋር መሳ ለመሳ ተዛማጅ ሆኗል፤ እንደ ሃገር ለመቀጠል በኒውክሊየር መርሃ-ግብር እራስን መቻል ግድ ሆኗል) ፖለቲካው አብዷል፡፡ መደማመጥ እርቋል፤ እዚህም እዚያም…

 “-ለነገሩ መጫኛ ማቆም ምን ይሰራል?›› ብሎ ራሱን ጠየቀ፡፡ ‹‹ዝናብ ማዝነብም ጊዜ አልፎበታል፤ ጀርመኖቹበቴክኖሊጂ ደመና መፍጠር ችለዋል … የቆዳ በሽታም የተሻለ የሚያክሙ ሀኪሞች አሉ፡፡ ቴክኖሎጂ አዋቂ ላይ የመጣች የፈረንጅ ሰላቢ ናት.. እኔ የሚያዋጣኝ መስተፋቅር መስራቱ ነው፡፡-” የሲሲፈስ ድንጋይ ክብደቱ እያነሰ፣ ቅርፅ…

የሥነ-ጥበብን ውስጥ ውስጡን ለመመርመርና ለማድነቅ ይቅርና ላይ ላዩንም ለመነካካት ቸልታ ከሚያሳይ ማኅበረሰብ የፈለቁት የሃገራችን ሠዓልያንና የሥነ-ጥበብ ማኅበረሰቡ፣ለሠፊው የኢትዮጵያ ሕዝብ “ባርጤዛ” ሆነው ቆይተዋል። ሆኖም ሠዓሊውና የሥነ-ጥበብ ማኅበረሰቡ ይህ ተቃርኖ መኖሩን ፈጽሞ የማያውቅ እስኪመስል ለሙያው ባለው ልባዊ ፍቅርና ጽናት፣ ድንበሮቹን እየገፋ፣ ጭላንጭል…