‹‹ዘንዶው ከዋሻው ብቅ ባለ ጊዜ የትንሽቱ ከተማ ሕዝቦች ከተራራው ተሰበሰቡ›› ይላል፤ አንድ የግሪክ አፈ-ታሪክ፡፡ ራሳቸውን ከውስጣቸው በመረጡ ካህናቶቻቸው በኩልም፡-“ግብራችንን ተቀበል” ብለው ምስኪኗን ቆንጆ ለዘንዶው አሳልፈው ሰጡት፤ ሳይጠየቁ፡፡ በዓመቱ ሲመጣ ደግሞ ሌላ ወጣት ገበሩለት:: …በቀጣይም እንዲሁ::… ዘመናት አለፉ፡፡ ወጣቶቹ መንምነው የንጉሡ…

የምሽት ከዋክብትን የማሳደድ ልማድ የተጠናወታቸው ሁለት ጥንዶች ዛሬም ከተንጣለለው የመኖሪያ ጊቢ ውስጥ እየተዘዋወሩ አስሬ ቢያንጋጥጡም ሰማዩ እንደተዳፈነ ነው፡፡ ሁሌም በተለያዩ ጉዳዮች ላይ ይከራከራሉ፡፡ አልፎ አልፎ ደግሞ በሰከነ መልኩ ሀሳብ ይለዋወጣሉ:: በተለይም ሐይማኖት ቅብጥብጥ ባህሪዋ ሰከን የሚለው በዚህ ወቅት በመሆኑ ግሩም…

 “በግጥሞቼ እስቃለሁ - በልቤ ግን ግፍን እያስታወስኩ አዝናለሁ” ሂሳዊ አስተያየትግጥም የሰውን ልጅ የህልውና ቅፈፍ ዳብዛ ያስሳል፡፡ በህሊናው ቅርጽ፤ በልቦናው መልክ እስኪቀርጽ ይባዝናል፡፡ ይህም ሀሰሳ ሥጋም ነፍስም ነውና አጠቃላዩንም ሆነ ተናጠላዊውን ህላዌ የመመዘን፣ የመፈተሽ ሂደትም መንገድም ነው፡፡ ለዚህ ሳይሆን ይቀራል ካንቴ…

“ኑ! መስቀሉን የተሸከመውን እናግዝ!“ በተመሳሳይ እድሜ ላይ ብንገኝ ወይም የአንድ ቤተሰብ አካል ብንሆንም፤ በቁመታችን በመልካችን፣ በጉልበታችን፣ በእምነታችን፣ በመንፈሳችንና በአስተሳሰባችን እንለያያለን፡፡ በልዩነታችን ውስጥ ግን ታላቅ የአንድነት ሃይል አለ፡፡ ሃይላችን ሁላችንም እግዜርን መምሰላችን ነው፡፡ “በመልኬ ፈጥሬአችኋአለሁ” ብሏልና:: እግዜር ማለት ሁለንተናዊ ተፈጥሮ ማለት…