(ምናባዊ ተረክ)ሙክኬ በሽንጣሙ ሰልፍ መሃል ተሽጦ ከወዲህ ወዲያ ይናጣል፡፡ ንዳዱን የሚመክትበት ካቲካላ ከናላው ላይ አንጥፎ ነበልባሏን ሚስማር ተራን ለመሞቅ በብርቱ እየናፈቀ ነው፡፡ ሰልፈኛውን በኩራት አሁንም አሁንም እየገረመመ ያወጣል ያወርዳል፡፡ ያጠረውን እጁን ሊቀጥል፣ የቆረፈደ ስሜቱን ሊያረሰርስ…ድንገት…ዱብ…ያለለትን…”በለስ ቀንቶኝ”…መልሶ መላልሶ…በምናቡ መስታወት እያማተረ፣ ጥርሱን…

ዘመንንና ትውልድን በድፍኑ የማጥላላት አባዜ አንድም በራስ ፍቅር መስከር አሊያም እውነታን የማየት አቅም ማጣት ነው ብዬ አምናለሁ፡፡ ድፍን ትውልድ ቀሽም አይሆንም፡፡ በአብዛኛው ፈዛዛ ቀለም፣ ሀዲድ ሩጫ ሊኖረው ይችላ፡፡ እናም ይህንን ልናማ እንችላለን፡፡ ግን ደግ ሀሜት መፍትሄ አይደለም፡፡ የሚሻል ነገር ለማምጣት…